Ξημέρωμα Κυριακής 12 Ιουνίου 2011 ξεκινήσαμε, μια ορειβατική συντροφιά 15 ατόμων από το χωριό Αγία Παρασκευή, που βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μ. με προορισμό την κατάφυτη πλαγιά του Σμόλικα αναζητώντας το μικρό οροπέδιο με τη δρακολίμνη και την κωνική πέτρινη κορυφή του, που χάνεται στα σύννεφα σε υψόμετρο 2.637 μέτρων.
Οι πρώτες δροσερές ανάσες της ανάβασης γρήγορα έγιναν ταχυπαλμία, καθώς η χαμηλή νέφωση ήταν αναπάντεχος πρωινός κατακλυσμός. Η ομάδα σταμάτησε, ανοίξαμε τα παραφουσκωμένα σακίδια, αναζητήσαμε ότι προστατευτικό προνοήσαμε να έχουμε μαζί μας και γρήγορα συνεχίσαμε για ψηλότερα...για καλύτερα. Μέσα από πυκνά χτενοέλατα, μικρά ανοίγματα, ξέφωτα, ζωηρά μικρολίβαδα ανεβαίναμε αμίλητοι, οι πρωτάρηδες με δέος στη θέα, οι παλιότεροι με αναμνήσεις που ζωήρευαν. Μερικές στάσεις για ανασύνταξη της ομάδας, επιβεβαίωση των σημαδιών του μονοπατιού και πάλι επιστροφή στην πορεία.
Μαλακό, γλυκό το μονοπάτι, μας οδηγούσε σιωπηλό... όταν διαλύθηκαν τα σύννεφα και ξαφνικά αποκαλύφθηκαν μπροστά μας οι απότομες πλαγιές, οι οξυές, τα μαυρόπευκα, εικόνες σχεδόν απερίγραπτες για ανθρώπους της πόλης, κάθε ανάσα γεμάτη θαυμασμό και οξυγόνο. "Άξιζε τον κόπο", συμφώνησαν όλοι. "Ψηλότερα... αυτό δεν είναι τίποτα!", φώναξε κάποιος. Πήραμε κουράγιο, κανένας δεν ένιωθε τόσο κουρασμένος πια.
Το δάσος άρχισε να αραιώνει, το οπτικό πεδίο να μεγαλώνει...ανεβαίναμε ψηλότερα στην αλπική ζώνη, πάνω από τα 2.000 μ., όπου να 'ναι πρέπει να φανεί και η δρακολίμνη."Πού είναι;".... αυτή η κόντρα είναι μπροστά μας, μας κούρασε. Ναι, να τη! Μικρή μοναχική αθόρυβη λιμνούλα. Λίγα λεπτά θαυμασμού, ρέμβης...οι απαραίτητες φωτογραφίες..αλλά μην καθυστερούμε. Κοιτάξτε!
Ψηλότερα ακόμη, μέσα από αραιά παγωμένα σύννεφα φαινόταν δε φαινόταν ο προορισμός, το έπαθλο του ορειβάτη, το παίνεμα της μέρας και του ταξιδιού. Ο πέτρινος πύργος των 2.637 μέτρων. Συνεχίζουμε ακολουθώντας τα σημάδια, τις πατημασιές των παλαιών. Το ίσωμα ανάμεσα στις πέτρες και τα λιγοστά χόρτα, οι βραχώδεις πλαγιές, ένα επίμονο φιδογύρισμα της ομάδας χωρίς πολλές κουβέντες, οι ανάσες είναι μετρημένες, το λαχάνιασμα επίμονο, σχεδόν όσο επίμονοι είμαστε και εμείς. Κάθε βήμα μας φέρνει πιο κοντά, κάθε βήμα μας δίνει σιγουριά. Κάθε βήμα μας κάνει μέρος του τοπίου, δε διαμαρτυρόμαστε για τον καιρό, συνηθίσαμε την ψύχρα. Πατάμε ένα μικρό χιονοσκέπασμα και να....δεν έχει πλέον άλλο βουνό. Μόνο σύννεφα, ουρανό...είναι η κορυφή.
Ο γυρισμός με το ίδιο ενδιαφέρον, φορτωμένος εκπλήξεις του καιρού και της μοναδικής φύσης...αλλά θα ακουγόταν ψεύτικη, κάτι σαν παραμύθι κυνηγών ή ψαράδων. Τα καλύτερα πράγματα πρέπει να τα ζήσεις για να τα πιστέψεις. Ο Σμόλικας μας έδωσε την αφορμή να ζήσουμε, να ανακαλύψουμε άγνωστα για τον καθένα μας συναισθήματα και έγινε η αιτία να δώσουμε απλές απαντήσεις σε μια αδιέξοδη καθημερινότητα που δυστυχώς τη βρήκαμε να μας περιμένει ανυπόμονη στην είσοδο της πόλης μας.
Αναστάσιος Παπαγιαννάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου