Σας ευχαριστώ όλους και καλές αναβάσεις! Του Γρηγόρη Σεμπελίδη

Κάπου εδώ τελειώνει η Σχολή Ορειβασίας του ΕΟΣ Κομοτηνής.

Ήταν για μένα η πρώτη οργανωμένη επαφή με την Ορειβασία, μετά από εκδρομές με τους προσκόπους στα παιδικά χρόνια, και χαίρομαι πάρα πολύ που πήρα την απόφαση να την παρακολουθήσω.

Έμαθα χρήσιμα πράγματα, γνώρισα καλούς ανθρώπους, κάναμε υπέροχες εξορμήσεις, είδαμε όμορφα μέρη, περάσαμε ωραία...

Δείτε το βίντεο της ανάβασης στον Μύτικα

Ευχαριστώ πολύ τους εκπαιδευτές μας τον Αρχοντή Εξακοϊδη και τον Άλκη Καρκατσέλη, αλλά και όλα τα παιδιά που μοιράστηκαν μαζί μου αυτή την εμπειρία.

Το προηγούμενο Σ/Κ, κατά την κατάβαση από τον Όλυμπο, μου ήρθε αυθόρμητα ένα παλιό τραγούδι που το σιγοσφύριζα στο δρόμο, και θα ήθελα τώρα, τελειώνοντας την Σχολή αυτή, να το αφιερώσω σε όλους εσάς.

Είναι ένα παλιό ρώσικο τραγούδι από μια ταινία του 1966, σε εκτέλεση από έναν επικό τραγουδιστή τον Βλαντίμιρ Βισότσκι, το οποίο μιλάει για το πώς το βουνό ορίζει την σχέση φιλίας. Από τότε αυτό το τραγούδι έγινε ουσιαστικά το σήμα κατατεθέν και το πιο κλασσικό και διαχρονικό τραγούδι των ορειβατών. Η μετάφραση είναι δική μου, ελεύθερη, οπότε μη την κρίνετε αυστηρά :)

Σας ευχαριστώ όλους και καλές αναβάσεις!

-------------------------------------------

Βλαντίμιρ Βισότσκι
Τραγούδι από την ταινία «Βερτικάλ», 1966

Φίλος (δείτε το βίντεο του τραγουδιού)

Αν ξαφνικά απέκτησες φίλο
Ούτε φίλο, ούτε εχθρό, αλλά έτσι, φιλαράκι
Αν δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως
Αν είναι καλός ή σκάρτος
Τράβα το παλικάρι στα βουνά, πάρε το ρίσκο
Μη τον αφήνεις μόνο
Έχε τον δεμένο μαζί σου
Εκεί θα καταλάβεις τι σόι άνθρωπος είναι.

Αν αυτός στο βουνό είναι έτσι κι’ έτσι
Με την πρώτη έπεσε ψυχολογικά και γύρισε πίσω
Πάτησε στον παγετώνα και μαράζωσε
Παραπάτησε και έβαλε τις φωνές
Τότε έχεις δίπλα σου έναν ξένο
Μη τον μαλώνεις – διώξ’τον
Τέτοιους δεν παίρνουν πάνω
Και εδώ δεν τραγουδάνε γι’αυτούς.

Αν όμως δεν κλαψούριζε και δεν παραπονιόταν
Ήταν σκυθρωπός και θυμωμένος αλλά προχωρούσε
Και όταν έπεσες από τα βράχια
Βογκούσε αλλά σε κρατούσε
Αν σε ακολουθούσε σαν να πήγαινε στη μάχη
Και στην κορυφή στεκόταν ανέμελος
Τότε βασίσου πάνω του
Όπως στον εαυτό σου.

-------------------------------------------

Υ.Γ.
Έχω πει επανηλειμμένα ότι η αναρρίχηση δεν με συγκινεί και ότι δεν νομίζω να έρθω στην επόμενη Σχολή. Αλλά μετά τον Μύτικα κάτι άλλαξε, κάποιο μικρόβιο μπήκε μέσα μου, μου άρεσε και η ανάμνηση της ανάβασης ξυπνάει κάτι μέσα μου :) Οπότε επιφυλάσσομαι για κάθε ενδεχόμενο :)